Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2238

Iniisip ni Avery sa kawalan ng ulirat na sina Hayden at Layla ay hindi palakaibigan noong bata pa sila tulad ni Robert, at ayaw nilang pumunta sa kindergarten at Makipaglaro sa ibang mga bata.

Sa oras na iyon, labis siyang nag-aalala tungkol sa pisikal at mental na kalusugan ng bata, lalo na kay Hayden, at nag-aatubili na magsabi pa.

Nakita ni Mrs. Cooper kung ano ang ikinababahala ni Avery, kaya ngumiti siya at inaliw siya: “Napakanormal ng edad ni Robert. Hindi naman sa hindi siya nakikipaglaro sa mga bata sa kindergarten. Mayroon din siyang mabubuting kaibigan sa kindergarten, ngunit mas gusto niyang maglaro sa bahay. Minsan dinadala ko si Robert sa komunidad, nakilala ko ang ibang mga magulang ng mga bata, nakikipag-chat sa iba, may mga bata na hindi gaanong mahal sa paaralan kaysa kay Robert.”

Avery: “Makikita na ito ay mas masigla at malusog.”

“Oo!” Sinabi ni Mrs. Cooper, na iniisip si Elliot, “Ganap na ba sa panganib si Mr. Foster? Wala na bang aksidente sa hinaharap?”

“Hindi na dapat.” Hindi masyadong sigurado si Avery, “Maghintay ng ilang araw para gumaling siya, at pagkatapos ay bigyan siya ng detalyadong pagsusuri.

“Sinusundan ko kayong lahat sa takot, at halos natatakot akong atakihin sa puso.” Napabuntong- hininga si Mrs. Cooper.

Avery: “Talagang mas magiging maingat tayo sa hinaharap. Kung tutuusin, napakaraming aral na ang naranasan namin, at oras na para magkaroon ng magandang alaala.”

“Well. Maligo ka na at magpahinga ng maaga. Ihahatid ko si Robert sa pagtulog mamaya.” Sabi ni Mrs Cooper.

Avery: “Okay.”

Kinabukasan, umaga. Dinala ni Avery ang tatlong bata sa ospital para bisitahin si Elliot.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, nasa ward sina Ben Schaffer at Chad.

“Bakit ang aga mo dito?” Bati ni Avery sa kanilang dalawa, “Alas siyete pa lang.” NôvelDrama.Org © content.

“Dumating si Brother Ben kagabi at nanatili sa ward buong gabi.” Sabi ni Chad, “Nandito lang ako.”

“Oh.” Napatingin si Avery sa lalaking nasa hospital bed.

“Iyon… Kuya Ben, dahil nandito si Avery, hayaan mo akong ihatid ka pabalik para magpahinga!” Hinila ni Chad si Ben Schaffer at mabilis na lumabas ng ward.

“Huwag kang aalis nang nagmamadali!” Medyo nahiya si Avery. Hindi siya nag-iisa, may dala rin siyang tatlong anak, at hindi na kailangan pang umiwas.

“Uh…o kung hindi, Kuya Ben, mauna ka na! May dark circles ka sa ilalim ng mata mo, hindi ka nakatulog kagabi, di ba?” Naramdaman ni Chad na masyadong masikip ang ward, “Hayaan mong ibalik ka ng bodyguard. Pupunta ulit ako dito at magtatrabaho ako sa kumpanya mamaya.”

“Sige! Babalik ako mamayang gabi.” Si Ben Schaffer ay umalis sa ward na nasisiyahan.

Pagkaalis na pagkaalis ni Ben Schaffer ay agad na lumipat sina Layla at Robert sa gilid ng hospital bed at tinitigan si Elliot sa kama.

Maganda ang mood ni Elliot nang makita ang mga bata.

“Hindi ka ba pumasok ngayon sa school?” Blanko ang isip ni Elliot, marami siyang gustong sabihin, ngunit saglit na hindi niya alam kung ano ang sasabihin sa mga bata.

“Tay, alas-siyete pa lang. Pupunta ako sa school mamaya.” Hinawakan ni Layla ang malaking palad ng kanyang ama at tinitigan ang karayom sa likod ng kanyang kamay, mukhang distressed, “Tay, masakit ba ang kamay mo? Ah? Kailan ka maaaring ma-discharge mula sa ospital? Kapag nakalabas ka na sa ospital, ilabas mo kami para maglaro! Matagal na akong hindi nakakasama sayo.”

“Sige. Kapag nakalabas na si Tatay sa ospital, dadalhin ka ni Tatay kung saan mo gustong pumunta.” Sinunod ni Elliot ang kahilingan ng kanyang anak sa lahat ng posibleng paraan.

Nakinig si Avery at hindi napigilang sumabad: “Dapat kang magpahinga sa bahay nang hindi bababa sa kalahating taon pagkatapos mong ma-discharge mula sa ospital. Kapag ang iyong katawan ay ganap na bumalik sa normal, isipin na lumabas muli!”

Bahagyang kumunot ang noo ni Elliot pagkarinig nito.

Nang makitang hindi nasisiyahan si Elliot, magsasalita na sana si Avery. Sa oras na ito, si Layla ang nanguna at nagsabi, “Tay, kailangan mong makinig sa aking ina. Doktor si Nanay, at dapat tama ang sinabi ni nanay.”

“Elliot, kung ano ang naiintindihan ng anak ko, hindi mo naiintindihan.” Nagalit si Avery.

“Avery, papakinggan kita sa hinaharap.” Maamo ang mukha ni Elliot at puno ng pasensya ang tono nito, “Basta wag kang magagalit sa akin.”