Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2237

Avery: “Layla, hinaan mo yang boses mo. Ang iyong ama ay maayos sa ngayon. Pero medyo mahina pa rin siya. Kaya hindi kita madadala sa ospital para makita siya ngayong gabi. Ihahatid na kita bukas.”

“Pero gusto ko siyang makita ngayon!” Nagmamadaling hinila ni Layla ang kanyang ina at tumakbo patungo sa kanyang silid, “Malapit na akong maliligo…”

Avery: “Layla, natutulog ang papa mo. Hindi tayo pupunta mamayang gabi.”

“Kung gayon maaari ko bang puntahan si tatay bukas ng umaga?” Masyadong gustong makita ni Layla si tatay.

“Oo. Pagkatapos ay kailangan mong matulog ng mas maaga ngayong gabi.” Dinala ni Avery ang kanyang anak pabalik sa silid. “At saka, hindi ka mababasa ng ganito in the future. Hindi gaanong mag- aalala si Nanay kapag umuulan sa tag-araw. Madaling malamigan sa taglamig.”

“Ma, hindi po ako nilalamig. Tuyo na ang damit ko.” Nakasuot si Layla ng manipis na T-shirt na pinatuyo ng heater habang nasa sasakyan.

“Ikaw at ang iyong kapatid ay hindi malamig, ngunit pinaiyak mo ang iyong kapatid.” Napabuntong- hininga si Avery, “diba sabi ng kuya mo mainit sa kotse?”

Layla: “Hindi ko narinig na sinabi niyang mainit! Kung sinabi niyang mainit ito, tiyak na hindi namin gagawin. Hindi bagay sa kanya.”

“Siguro naawa sa iyo ang kapatid mo kapag nabasa ka, kaya hindi siya nagsalita.” hula ni Avery. Text content © NôvelDrama.Org.

Iba ang iniisip ni Layla, “Nakatulog yata ang kapatid ko sa kotse at nakatulog. Tapos nagising siya sa init pag-uwi niya.”

Lalong nalungkot si Avery para kay Robert matapos marinig ang sinabi ni Layla.

Pero hindi sinasadya nina Layla at Hayden na paiyakin ng mainit si Robert kaya hindi rin niya sila masisisi.

Pagkatapos hugasan ang buhok ni Layla at patuyuin ng hairdryer, pumunta si Avery kay Robert.

Naligo na si Robert at nagsuot ng nakakapreskong pajama, at bumalik sa normal ang kanyang espiritu.

Ito ay ang pantal sa init na makikita sa balat ng leeg.

“Nanay, tingnan mo!” Nakalimutan na ni Robert ang hindi kasiya-siyang pag-iyak.

Saglit siyang natulog sa kotse at ngayon ay nasa mabuting kalooban. Hawak niya sa kamay ang laruang robot na binili sa kanya ng kapatid niyang si Hayden at ipinakita ito sa kanyang ina.

“Binili ito ng kapatid ko para sa akin. Magbabago ang robot na ito! Ito ay sobrang astig!” Sabi ni Robert, kinuha ang remote control at sinimulang kontrolin ang robot.

“Robert, hindi ba may sakit ang tatay mo noon? Pero mas lalong gumaling siya. Dadalhin ka ba ni nanay sa ospital bukas ng umaga para makita siya?” Lumuhod si Avery sa harap ng kanyang anak at nakipag-usap sa kanya.

“Sige!” Agad na inangat ni Robert ang kanyang ulo, itim at malinaw ang kanyang mga mata, “Binilhan ako ng kapatid ko ng isa pang regalo, ibibigay ko kay Tatay!”

Sabi ni Robert, at pumunta sa shopping bag sa gilid ng coffee table, binaliktad ang isang laruan na parang flashlight.

“Tingnan mo Nanay!” Binuksan ni Robert ang flashlight at binaril ito sa lupa.

Biglang may lumabas na cartoon picture sa sahig.

Ito ang paboritong cartoon character ni Robert.

Pinindot ni Robert ang switch, at ibang larawan ang biglang lumitaw sa lupa.

Ang flashlight na ito ay isang maliit na laruan na nagpapalabas ng mga larawan.

Nakita ni Avery na gustong-gusto ni Robert ang laruang ito.

Avery: “Robert, itago mo ang mga laruan para sa iyong sarili. Baka walang lakas si Tatay para buksan ang mga laruan mo ngayon.”

Robert: “Oh sige! Nakakaawa ang tatay ko.”

“Baby, hindi nakakaawa si dad. Puntahan natin siya bukas, siguradong matutuwa siya.” Nagsimulang isipin ni Avery ang mainit na larawan nang makita ng mga bata si Elliot bukas.

Tuwang-tuwang pinalakpakan ni Robert ang kanyang mga kamay: “Hindi ko na kailangang pumasok sa paaralan bukas?”

Hindi napigilan ni Avery ang pagtawa at pag-iyak: “Baby, ayaw mo sa school?”

Saglit na nag-isip si Robert, pagkatapos ay tumango: “Ang saya pala sa bahay!”

Avery: “Pero walang mga bata sa bahay para makipaglaro sa iyo!”

“Napakaraming laruan sa bahay para samahan ako. Naglalaro ako, ayoko ng bata!” Napaawang ang bibig ni Robert, at sinabi niya ang nasa puso niya.