Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2240

Syempre alam ito ni Elliot. Pero hindi siya kinakabahan gaya ni Avery. Si Haze din ang laman at dugo niya, kahit na mawalan siya ng buhay dahil sa paghahanap sa kanya, hindi niya ito pagsisisihan. Exclusive © material by Nô(/v)elDrama.Org.

Kaya lang hindi siya magsasabi ng mga ganyan. Siguradong magagalit si Avery kung gagawin niya iyon.

“Sa kasamaang palad,” ang kanyang Adam’s apple ay gumagalaw nang pataas at pababa, nanghihinayang, “pagkatapos ng mahabang panahon, wala pa rin akong nahanap na anumang balita tungkol sa Haze.”

Avery: “Hindi ako naniniwala noon, pero ngayon, hindi natin siya mahanap, dapat tanggapin natin ang realidad. “

Tahimik na nakinig si Elliot at hindi sumagot.

“Elliot, bitawan mo ang buhol na ito! Ang buhay ay dapat magpatuloy.” Sinulyapan siya ni Avery at alam niya ang iniisip niya.

Noon pa man ay nagagawa ni Elliot ang gusto at gusto niyang gawin. Siya ay hindi kailanman nabaluktot sa mga paghihirap, kaya hindi siya madaling sumuko sa paghahanap ng Haze.

“Hmm.” Pumayag naman siya. Dahil ayaw niyang mag-alala si Avery. Ayaw niyang patuloy na maghirap si Avery dahil sa nangyari kay Haze.

“Gusto mo ng makakain?” Nagdala ng almusal si Avery.

Bumangon si Mrs. Cooper ng alas tres ng umaga para gumawa ng sopas, para dalhin ito ni Avery sa umaga at matikman si Elliot.

“Gng. Noong una ay gusto ni Cooper na puntahan at makita kayong magkasama, ngunit hindi siya natulog buong gabi, para lang ipagluto ka. Mas masarap daw ang sabaw na pinakuluan sa mahinang apoy. I think she is too hard, so let her have a good rest.” Nang mabuksan ang insulation box, isang malakas na halimuyak ang lumabas.

Tumaas ang gana ni Elliot.

Itinaas niya ang ulo ng hospital bed at pinaupo siya dito.

Makalipas ang halos dalawampung minuto, dumating sina Gwen, Tammy, at Jun para bisitahin si Elliot.

Nataranta sila nang makita si Chad na nakatayo sa labas ng pinto ng ward.

“Nasa loob si Avery.” Napakamot ng ulo si Chad, “Nahihiya akong istorbohin sila.”

“Pero pagkagising ng kapatid ko, hindi ko pa siya nakikita.” Hindi napigilan ni Gwen na itulak ang pinto ng ward nang sabihin niya ito…

Sa ward, nakasandal si Elliot sa kama, inahit ni Avery si Elliot na may labaha sa kamay.

Na may kakaibang ekspresyon, naglakad si Gwen sa gilid ng hospital bed sa dalawang hakbang, tinitigan ang mga kamay ni Elliot: “Kuya, hindi mo ba maigalaw ang iyong mga kamay?”

Itinaas ni Elliot ang kanyang mga kamay para ipakita sa kanya para patunayan na ayos lang ang kanyang mga kamay.

“Takot na takot ako! Akala ko may mali sa kamay mo!” Nakahinga ng maluwag si Gwen.

“Hahaha, Gwen, ikakasal ka na, hindi mo ba nakikita na ito ang pagmamahalan nila?” Tumawa at nagbiro si Tammy,

“Parang malakas ang amoy ng chicken soup sa ward. Avery, Nagdala ka na ba ng chicken soup kay Elliot?” Inahit ni Avery si Elliot na namumula ang mukha at pinunasan ng tuwalya ang mukha.

“Well. Medyo marami. Gusto mo bang subukan ito?” magalang na tanong ni Avery.

“Hahaha, may taste tayong tatlo, at walang maiinom ang asawa mo.” Umupo si Tammy sa katabing upuan, pinapanood ang excitement, “Tingnan mo ang mental state ni Elliot, hindi naman masama! Magiging maayos sa loob ng ilang araw. Nakalabas ka na ba sa ospital?”

“Kung gumaling siya nang maayos, maaari siyang umuwi upang magpagaling sa loob ng ilang araw.” Sabi ni Avery at kinuha ang washbasin towel sa banyo at nilagay doon.

Naglakad si Jun sa kabilang side ng hospital bed, tiningnan ang mukha ni Elliot, at tiningnan ito: “Kuya Elliot, buti na lang at okay ka. Kinakabahan ako hanggang kamatayan.”