Respectfully Yours

Chapter 61

Anikka

They should know this. Kailangan malaman nila ang tungkol sa magiging baby, ko I dont know how will

they react, pero ang mahalaga malaman nila.

"Ma." I saw my mother's sad reaction. I can feel she is sad for me. Hindi ko na mapigilan na

humagulgol, paano ko masasabi sa kanya? Mama hugged me so tight, and hold my hand tight. Kahit

papano gumaan ang pakiramdam ko.

"I am sorry anak, pinilit ka namin dito ng Lolo mo. Kung alam ko lang na mangyayari sa'yo to. I would

not let them do this to you." Mama carress my hair gently, naiiyak na rin ang kanyang boses.

"You don't deserve this Anak. I don't want you in pain baby. I'm so sorry."

"I love you so much my princess. Ngayon hindi ko na hahayaan na may manakit sayo. Not even that

Lukas. We are breaking the engagement now." Aniya. She gave me her assuring smile. Yeah I hope

everything will be better.

Umurong na rin ang dila ko, para sabihin na buntis ako. I dont know anymore If they will like it. They

hate Lukas right now.

Lukas

"Ay kalokohan pala na binuntis mo ang kaibigan namin"

Tila natigilan ako. What is she pregnant? Paano nangyari?

Para bang nagimbal ang mundo ko sa sinabi niya, I dont know what should be a proper word na

ilalabas sa bibig ko. I cant think properly because of shock.

"Ulitin mo nga ang sinabi mo." Tanong ko, gusto ko lang siguraduhin kung totoo nga ba ang sinasabi

niya na hindi niya ako niloloko. I just want to clear things, sobrang hindi ako makapaniwala.

"Ay bingi lang? BUNTIS PO SI ANIKKA AT SIGURADO AKO NA IKAW ANG AMA." Halos abot tainga

na ang aking ngiti. She bears my child! She's pregnant! We will have a family finally! Another dream

come true for me. Noon ay iniimagine ko lamang na magkakaroon kami ng anak ni Anikka, na ako lagi

ang magbubuhat sa anak namin. Text © 2024 NôvelDrama.Org.

At ngayon, maisasakatuparan na ang lahat ng iyon, hindi ko na imagination ang pagkakaroon namin ng

pamilya.

But my smile fade away when I remember something that I dont want to see anymore.. that yesterday

night.

Hindi ko maiwasan na magalangan. I saw them kissing, baka siya naman ang tunay na ama ng bata at

hindi ako.

"Sigurado ka ba, baka naman yung--" Bigla niya akong pinalo na para akong may kalokohan na

ginawa.

"Hindi totoo yun. Gawa gawa lang ni Anikka yun para gantihan ka. They never kiss." What hindi rin

totoo iyon? Wala lang din iyon? Dammit! I'm such a big idiot na maniwala agad doon, at hindi ko naisip

na gawa gawa iyon.

That's not important! Tanga na kung tanga. Pero mabuti at hindi totoo na may kahalikan si Anikka dahil

makakapatay talaga ako.

I am the only one who have the right to kiss her!

And now, the important thing is, I know that there's a big chance for us, I should fight more, I should

never give up on her, on us.

"So?" I accidentally said.

"Ungas to! May pa-so? ka pa diyan. Ikaw nga Lukas kung ako sayo lalaban ka."

"But how?" I know, I should fight. I still don't know how to start, baka sabihan na naman niya ako na

ayaw niya sa akin, na ipagtabuyan niya ako. Natatakot pa rin ako. Baka masaktan na naman ako at

maisipan na sumuko.

"Putaragis Lukas! Hindi mo alam."

" Ikaw ba alam mo?" I asked sarcastically, kahit ako ay hindi ko alam kung paano na naman sisimulan

ang pagbawi ko kay Anikka.

"Hindi e." Napakamot na lang siya ng ulo, kakulit akala mo magaling hindi rin alam ang gagawin.

"But Lukas, I already know na wala talagang nangyari sa inyo ni Eris. Alam ko kung gaano ka niya

kamahal. I will help you." Tumitig lamang ako sa kanya. What? Alam b

"Akong bahala sayo. She's my friend, she will listen." She said while she tap on my shoulder.

"No, I dont need anything, sapat na yung suporta mo. I will solve this on my own. Problema ko ito."

Tama, ako dapat ang makaayos nito, I dont need anyone's help dahil naniniwala ako na kaya ko itong

ayusin lalo pa at mas kailangan ko ngayon na lumaban, hindi lang para sa amin, kundi para sa

magiging anak namin. I should be strong for her. Hindi dapat ako sumuko na ipakita kung gaano ko

siya kamahal. Iyon ang dapat kong gawin. I should nevee stop

Binigyan ako ni Nicole ng isang matamis na ngiti, tila suportado siya sa akin and that will be enough

atleast may naniniwala na sa akin ngayon and she encourage me to fight hard for her.

"You really deserve Anikka.

Eris

Masaya ako na pinaunlakan niya yung pagyaya ko sa kanya ng dinner, akala ko hindi siya dadating

ngayon. Kailangan ko pa naman siya sa mga oras na ito. I really need to talk to him.

Nakatitig lamang ako sa kanya habang kumakain, halata sa kanya ang lungkot. I never see him smile

since na naghiwalay silang dalawa ni Anikka. Buti pa noong kami lagi siyang nakangiti. Alam kong

masaya siya sa piling ko.

Pero ngayon, I dont think so. Hindi na siya masaya.

Oo maaring pwede na siyang mapasaakin ngayon, pero ang puso niya ay kailanman ay hindi ko na

mahahawak. He loves Anikka so much, kitang kita ko sa mga mata niya ang pangungulila sa kanya.

Nangulila ba siya sa akin ng ganoon noong nawala ako sa kanya? Ganun din ba siya? Kasi mukhang

wala na akong puwang sa puso niya, tuluyan na niya akong nakalimutan.

Gusto ko lang naman na mahalin niya muli ako, na bumalik ang dating kami.

Pero imposible na mangyari ulit iyon.

Napakawala muna ako ng hangin mula sa aking bibig bago ko sabihin kung ano ba ang pakay ko

ngayon sa kanya.

"I'm setting you free, hindi ko na kayo gagambalain pa."

Kumunot ang kanyang noo, kinabahan ako. Galit pa ba siya sa akin? Malamang.

Handa ko naman harapin iyon, basta mapapatawad niya ako sa mga nagawa ko sa kanila.

Naging maaliwalas din ang mukha ni Lukas. Sumilay ang kanyang magandang ngiti. May namuong

saya sa aking dibdib ng makita ko iyon. Dapat talaga na I should let him happy from the start.

"Sapat na Eris na alam mo sa sarili mo na wala na tayo at alam mo ang mali mo. Hindi naman babalik

sa akin si Anikka kung magagalit ako sayo."

Hindi ko inaasahan ang sinabi niya, ok lang naman na sa akin na magalit siya, sigawan ako o saktan

ako.

"This is such a perfect timing.She's pregnant right now. Madali ko ng maayos ang lahat " Mapait akong

napangiti. Natupad din yung isa sa mga goals niya sa buhay, to have a family in his own. Pero hindi

ako yung kasama niyang tumupad doon, and that is the bitter truth I need to accept na wala na.

"I'll help you with her." Kahit mahirap ay handa kong gawin, for the sake of his happiness, para

makabawi na rin ako sa lahat ng nagawa ko sa kanya.

"Salamat Eris, but I can fix this." He hold my hand, I really missed this, yung hahawakan niya ako sa

kamay at hindi na niya pakakawalan iyon, but ngayon ako ang unang kumawala, baka kasi hindi ko

mapigilan at magbago ang isip ko, baka ipaglaban ko pa siya.

"No, I mean I already helped you with her.

(flashback)

"Kung kaibigan ka talaga namin, Let them."

Bago siya umalis ay tinawag ko ang pangalan niya. Siguro nga kailangan ko ng gawin ito.

"Give this to her." Sabi ko habang inabot ko sa kanya ang yung libro na The little prince, her favorite

book. Hiniram ko sa kanya noon ito pero hindi ko na nagawang isauli sa kanya.

This time kailangan ko nang ibigay muli ito sa kanya.